Poczytaki Moniki Be: Bukareszt z cieniem dyktatora

Bukareszt, 30 lipca 2019 r., wtorek

Woody Allen powiedział kiedyś: „Jedyne czego żałuję w życiu, to tego, że nie jestem kimś innym.”
Parafrazując wielkiego artystę, Nicolae Ceauşescu powinien powiedzieć do własnego narodu: „Jedyne czego żałuję w życiu, to tego, że nie byłem kimś lepszym”. Niestety, w ostatnich chwilach rumuńskiego dyktatora, uwiecznionych na filmie z egzekucji zabrakło pokory, bicia się w piersi czy prośby o wybaczenie. Oglądam ten film w bukaresztańskim hotelu, aby wczuć się w nastrój, w historyczne tło przed jutrzejszą wizytą w monumentalnym Pałacu Parlamentu, zwanym też Domem Ludowym.

fot. Monika B. Janowska

Wszystkie dane i statystyki związane z tym monumentalnym budynkiem i jednym z największych na świecie można znaleźć w przewodnikach i w Internecie, więc nie będę niczego powielała. Jedno jest pewne - liczby wyburzonych budynków, architektów i inne podawane informacje potrafią postawić włos na głowie, wywołać szok i niedowierzanie, zwłaszcza, że pod powierzchnią jest jeszcze kilka kondygnacji.

Zanim zostaniemy wpuszczeni na "salony" przechodzimy kontrolę z wykrywaczem metali i prześwietlaniem toreb i plecaków, otrzymujemy identyfikatory i zostajemy przygarnięci przez anglojęzyczną przewodniczkę. Niestety, nie ma przewodnika mówiącego po polsku, ale bierzemy kto jest, bo samodzielne, indywidualne zwiedzanie jest niemożliwe.

fot. Monika B. Janowska

Wspinamy się po marmurowych za przewodniczką i rozglądamy zachłannie wokół, w prawo, w lewo, do tyłu, do góry. Przepych, wielkość pomieszczeń a raczej sal i korytarzy obezwładnia i autentycznie zapiera dech. Marmury w różnych kolorach, złoto, kryształ, stal, brąz, drewno, szkło... i dywany. Może się zakręcić w głowie od nadmiaru wszystkiego, co widzą oczy.