Majowe tęsknoty i fantazje

Jestem z tego pokolenia, które dobrze pamięta pochody pierwszomajowe. Transparenty, portrety Lenina, czerwone i biało-czerwone flagi, goździki ze "szparagusem" i tłum ludzi może średnio zadowolonych, ale maszerujących ramię w ramię, ręka w rękę, nawet z przyklejonymi na siłę uśmiechami, mijający udekorowaną trybunę na Placu Słowiańskim, gdzie byliśmy pozdrawiani przez przedstawicieli lokalnych władz. No i te hasła: „Naród z partią. Partia z narodem!” „Budujemy przyszłość naszej socjalistycznej ojczyzny” itd. itp. do upojenia! 

 

zdjęcie z internetu

Raz niosłam jedną z literek w wyrazie „Szkoła podstawowa”, który w długim szeregu nieśliśmy przed wszystkimi szkołami i mam takie wspomnienie, że „W” strasznie było ciężkie i niewygodne w trzymaniu. Opóźniałam marsz, co chwilę delikatnie popychana przez zniecierpliwioną nauczycielkę odpowiedzialną za całą organizację. W końcu, i na szczęście dla mnie, jakiś inny nieszczęśnik, wyznaczony ze starszych klas, zmienił mnie po kilkudziesięciu metrach marszu.  

Pamiętam, że po pochodzie wszyscy szliśmy do miejskiego parku, na watę cukrową, na stragany z zabawkami, balony, kręcone lody, wodę z saturatora, oranżadę w woreczku foliowym z budki przy stadionie. No i tłumy, tłumy, gwar, śmiechy dzieci…

Tak. Pochody pierwszomajowe pamiętam, ale nie pamiętam ani razu, abym kiedykolwiek wspominała ten czas z rozrzewnieniem czy sentymentem i wyrażała nawet w myślach żal za tamtymi pochodami. Owszem, nasłuchałam się westchnień i wspaniałych wspominek innych ludzi, albo dla kontrastu samych niemiłych wypowiedzi o fałszu, spędzie, zmuszaniu do marszu, szantażach. Ale to były wspomnienia innych uczestników, bo ja kompletnie nie miałam do pierwszomajowych pochodów żadnego stosunku.

No i dzisiaj sama siebie zaskoczyłam. Patrząc na wciąż puste ulice, bez ludzi, samochodów, całkowicie oddane majowemu, wiosennemu słońcu, śpiewającym ptakom i kwitnącym bzom, zatęskniłam za… pierwszomajowymi marszami, tłumem, ludźmi. Dobra, mogę nawet uginać się pod ciężkim popiersiem Lenina, taszcząc go w pierwszym rzędzie pochodu, machać flagą z okrzykiem patriotycznym albo socjalistycznym na ustach, wypiąć pierś do orderów, napisać pochwalny wiersz, byle w tłum, byle ramię przy ramieniu, głowa przy głowie! Wszystko jedno w jakiej sprawie! Bez rękawiczek, maseczek i płynów dezynfekujących! Ale ludzie, gdzie wy jesteście?!!! Luuuuudzieeeee!

Stop! Stop! Cięcie! Co ze mną uczyniła ta izolacja i tęsknota za życiem towarzyskim czy choćby za innym człowiekiem (nie-domownikiem)? Przepotworzyłam się w jakąś straszną desperatkę, zupełnie mi obcą. Przecież ja nie znosiłam tłumów…

PS. Ale gdyby gdzieś albo komuś zginęło popiersie Lenina, to naprawdę nie ja! Nie ja!

Monika B. Janowska